به گزارش واحد مرکزی خبر از تهران، در این تحلیل آمده است این اقدام اسرائیل محصول جامعه‌ای بی نهایت مشوش و نگران است که نمی‌تواند غرور نظامی خود را مهار و ترس بی‌مورد خود را آرام کند.
پیامدهای این نگرش در طولانی مدت برای آینده اسرائیل دردناک خواهد بود.
این جنگ وحشیانه به سبب تحریک فلسطینی‌ها و نیز خشمگین کردن جهان اسلام و اعراب ، احتمال ادغام مسالمت آمیز اسرائیل را در منطقه در آینده قابل پیش بینی غیر ممکن می‌سازد.
حتی ممکن است هدف شوم اسرائیل نیز همین باشد زیرا اسرائیل خواستار برتری یافتن است و بدنبال همزیستی مسالمت امیز نیست.
در حالی که هواپیماهای اف شانزده به ماموریت کشتار فلسطینی ها ادامه می‌دهند، پیامی که برای جهانیان فرستاده می‌شود این است که اسرائیل مانند شش دهه گذشته همچنان با توسل به زور به حیات خود ادامه می‌دهد و بدنبال مصالحه‌هایی که لازمه صلح است نیست.
این جنگ در واقع تاییدی بر موضوعی محسوب می‌شود که مدت طولانی مشخص بوده و آن این موضوع است که اسرائیل به صلح مبتنی بر مذاکره علاقه ای ندارد.
صلح به معنای عقب نشینی و نیز واگذاری زمین‌ها است در حالی که اسرائیل به توسعه طلبی گرایش دارد.
دزدی از سرزمین‌های کرانه غربی رود اردن، احداث قارچ مانند شهرک های یهودی نشین، تخزیب منازل فلسطینی ها، احداث دیوار امنیتی، شبکه های جاده‌ای مخصوص شهرک نشینان، از بین بردن اقتصاد فلسطین با احداث بیش از ششصد مقر بازرسی و مشکل افرینی های بی رحمانه دیگر از موارد توسعه طلبی اسرائیل محسوب می شوند و صلح اصلی‌ترین قربانی این جنگ است.
راه حل تشکیل دو کشور اسرائیل و فلسطین ضربه‌ای مرگبار دریافت کرده و مذاکرات اولیه سوریه و اسرائیل نیز متوقف شده است.
طرح صلح عربی نیز در میان ویرانی‌های ناشی از بمباران های اسرائیل و خون‌هایی که به زمین ریخته شده مدفون شده است.
بر اساس این طرح، در صورتی که اسرائیل به مرزهای سال هزار و نهصد و شصت و هفت خود عقب نشینی کند، بیست و دو کشور عربی با اسرائیل صلح می‌کنند و روابط خود را با تل اویو عادی خواهند کرد.
یکی از اهداف جنگ اسرائیل به طور قطع جلوگیری از هر گونه اقدام دولت باراک اوباما رئیس جمهور اینده آمریکا برای آغاز مجدد روند صلح است.
اکنون چند ماه باید برای سامان یافتن این اوضاع صرف شود.
اسرائیل هرگز مایل به مذاکره با گروه های فلسطینی نیست زیرا این مذاکرات به معنای آن است که اسرائیل باید امتیازاتی بدهد، در حالی که تل اویو همواره تلاش کرده است تشنج بوجود آورد.
راکت‌هایی که گروه های فلسطینی شلیک کرده اند مردم اسرائیل را خشمگین کرده است ، اما مردمی که بجز رنج خود به رنجی که فلسطینی‌ها می‌برند توجهی ندارند.
در حقیقت پرتاب این راکت‌ها چیزی بیشتر از فرو رفتن یک تیغ در بدن اسرائیلی‌ها نیست و آمار اعلام شده خود گویای این حقیقت است.
از زمان عقب نشینی اسرائیلی‌ها از غزه در سال دو هزار و پنج، کمتر از بیست اسرائیلی بر اثر پرتاب موشک های قسام کشته شده‌اند ولی اسرائیل در این دوره زمانی بیش از دو هزار فلسطینی را کشته است.
تروریسم دولتی اسرائیل بسیار مرگبارتر از آن است که جنبش حماس بتواند آن را جبران کند و تعداد تلفات فلسطینی ها همچنان رو به افزایش است.
اسرائیل هرگز خواستار آتش بس با حماس نبوده و به مفاد آتش بس نیز احترام نگذاشته است.
اسرائیل به جای کاهش محاصره در غزه، محاصره را تشدید کرده است و مردم رنج دیده غزه در فلاکت مطلق قرار گرفتند.
اسرائیل چهارم نوامبر ( یازدهم ابان ) با تهاجم نظامی که چند نفر از اعضای حماس در آن کشته شدند به طور یکجانبه آتش بس را نقض کرد.
این اقدام باید تلاشی عمدی برای تحریک حماس به پاسخی خشونت بار تلقی شود و اسرائیل بهانه‌ای را برای جنگ بدست آورد.
متوقف کردن پرتاب راکت‌هایی که حماس آنها را به طرف صحرای نقب پرتاب می‌کرد، یکی از چند دلیلی بود که اسرائیل به سبب آنها وارد جنگ شد.
پرتاب این راکت ها این بهانه را به اسرائیل داد تا جنگی را با اهداف گسترده تر آغاز کند.
هدف اصلی اسرائیل از جنگ تمام عیار با حماس تاکید مجدد بر تفوق نظامی بر همه همسایگان خود است که اسرائیل از زمان تشکیل در سال هزار و نهصد و چهل و هشت از ان برخوردار بوده است.
اسرائیل قصد دارد به همه طرف هایی که ممکن است جرات کنند تفوق ان را به چالش بکشند هشدار دهد آنها نیز احتمال دارد با مجازات ویرانگری که غزه اکنون با آن روبرو است مواجه شوند.
بازدارندگی یکجانبه و فقط از جانب اسرائیل در کانون دکترین امنیتی تل اویو قرار دارد.
اسرائیل خواستار آ است که آزادی کامل برای هدف قرار دادن فلسطینی‌ها داشته باشد و هرگز با اقدامات متقابل روبرو نشود.
پایگاه اینترنتی میدل ایست آنلاین در خاتمه نوشت اسرائیل برای دفاع از خود به زور متوسل می‌شود و هر شکلی از بازدارندگی متقابل را رد می‌کند.
اسرائیل به طور کامل با هر گونه تعادل قدرت که احتمال دارد تل اویو را وادار به میانه روی در اقداماتش کند مخالف است.
